රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලයීය මහා ශිෂ්‍ය සංගමය

අපි හිතන්නේ නෑ. 

අපි හිතමු ඔබ වැඩ කරන්නෙ මාස් හෝල්ඩින් කම්පැණි එකේ කියලා. මේක ඇඟළුම් ක්‍ෂේත‍්‍රයේ ප‍්‍රමුඛ සමාගමක්. ඔවුන්ගේ නිල වෙබ් අඩවියේ සඳහන්වන විදිහට, මේ සමාගමේ සේවක සේවාවිකාවෝ 79000 ක් පමණ සේවය කරනවා. මේ පිරිසෙන් වැඩිම පිරිස සමාන්‍ය වෙළඳ සේවක සේවිකාවෝ කියන එක හරි පැහැදිලියි. මොවුන්ගේ අවම වැටුප 15000 යි. කම්කරු නීතිවලට අනුව සතියකට කරන්න පුළුවන් උපරිම අතිකාල සේවා ප‍්‍රමාණය පැය 12 යි. මේ පැය 12ත් කරලා, හැමදාම ඇවිත් ඒ කියන්නේ මළ ගෙදරක්, ම`ගුල් ගෙයක්, තමන්ගෙ දරුවගෙ පාසලේ රැුස්වීම මේ ඔක්කොම අත ඇරල වැඩට ඇවිත් පැමිණීමේ දීමනාවයි, හොඳටම වහලෙක් වගේ වැඩකරාම හම්බවෙන තරුයි ඔක්කොම අරගෙන අන්තිමේ 25000 - 28000 ක් අතර වැටුපක් ගන්න පුළුවන්. මේ ටිකක් හොඳයි කියලා සමහරු හිතාගෙන ඉන්න ගාමන්ට් පැක්ටරි එකක තත්ත්වය. අනෙකුත් ඒවගෙ තත්ත්වය මීටත් වඩා අන්තයි. මුළු මාසයක් වැඩකරත් රු. 25000 ක් ගන්න බෑ. ඇතැම් ඒවගෙ කම්කරුවෝ අතිකාල පැය 30 - 40 ක් විතර වැඩ කරලත් 30000ක් ගන්න බෑ. සතියකට පැය 30ක්  ඕ.ටි කරා කියලා හිතුවොත් දවසකට පැය 3 ක් 4 ක් පැය 8ට අමතරව වැඩ කරල, සෙනසුරාදා ඉරිදා, නිවාඩු දවස් මේ හැමදාම වැඩ කරල තමයි මේ සොච්චම් පඩිය ගන්න පුළුවන්. ගාමන්ට් පැක්ටරි 280 ක, මේ විදිහට වැඩකරන කම්කරුවෝ 375000 ක් විතර ඉන්නවා. ඔබ හිතනව ද මේවගේ කම්කරුවෙක්ට තමන්ගෙ දරුවා ලක්ෂගාණක් ගෙවල උගන්වන්න පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලවලට දාන්න පුළුවන් කියලා. අඩුම තරමේ මෙවැනි කම්කරුවන්ට මේ ලැබෙන සොච්චමෙන් මාසෙ අවම නඩත්තුව වත් කරගන්න බෑ. හැබැයි මේවගෙ අයිතිකාරයන්ට පුළුවන් ඔවුන්ගේ දරුවෝ මේවට යවන්න. ආණ්ඩුව කා වෙනුවෙන් ද පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල අරින්නේ. ගාමන්ට්වල වැඩකරන 375000ක් වෙච්ච කම්කරුවො වෙනුවෙන් ද? නැත්නම් මේ සියලූ කම්කරුවන්ගෙ ශ‍්‍රමයේ වටිනාකම් කොල්ලකන ධනපතියො කීපදෙනා වෙනුවෙන් ද කියන එක හරි පැහැදිලියි. 

ලංකාවෙ වතු කම්කරුවො ඉන්නවා 193000ක්. මොවුන්ගේ දෛනික වැටුප කීයද? රු. 500 ක් වත් නෑ. මාසෙකට ලැබෙන්නේ දින 30ම වැඩ කරත් රු. 15000 යි. එක දවසක් හරි නිවාඩු ගත්තොත් මේ ගාන ලැබෙන්නෙත් නෑ. අපි අහනවා මොවුන්ට පුළුවන් ද ඔවුන්ගේ දරුවෝ පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලවලට යවන්න. වතු සමාගම් තියෙනවා 26 ක්. 22 ක් පෞද්ගලික අංශයේ, 4 ක් ආණ්ඩුවේ. අන්න මේවගෙ අයිතිකාරයන්ටයි, කළමනාකරුවෝ තුන්හතර දෙනෙක්ටයි පුළුවන් තමන්ගේ දරුවො මේ අරින පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලවලට යවන්න. එහෙම නැතුව වතුකම්කරුවන්ට නම් බෑ. ආණ්ඩුව 193000ක් වතුකම්කරුවන්ගෙ දරුවන්ට යන්න හරිහමන් පාසලක්වත් හදන්නේ නැතිව වතු කොම්පැනි හිමිකරුවො කීපදෙනෙක් වෙනුවෙන් පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල අරිනවා. වතුකම්කරුවන්ට විතරක් නෙවෙයි ගොවියගෙ, ධීවරයගෙ තත්ත්වය ගත්තත් මීට වැඩි වෙනසක් නෑ. ලංකාවේ ජනගහනයෙන් ලක්ෂ 20 ක් පමණ ඉන්නේ ගොවියෝ. මේ ප‍්‍රමාණෙන් වැඩි ප‍්‍රමාණයක් ඉන්නේ වී ගොවියෝ. වී ගොවියන්ගෙන් 90 ක්ම අක්කර 2 ක් විතර වගා කරන අය. අක්කර 2 ක හොඳටම ගොයම් පැහුණොත් වී කිලෝ 5000 ක් ගන්න පුළුවන්. අපි හිතුවොත් වී කිලෝ එකක් රු. 40ට දුන්න කියලා (මේ ගාන කවදාවත් ලැබෙන්නේ නෑ* ලක්ෂ 2 ක් ගන්න පුළුවන් වෙයි. මේ ආදායම ගන්න වියදම යනවා 90000 ක් 100000 ක් විතර. අපි හිතුවොත් ට‍්‍රැක්ටරයක් තියෙන ගොවියෙක් කියලා, එහෙම වුණත් 80000ක් විතර යනවා. එතකොට ලාභය කීයක් ගන්න පුළුවන් වෙයි ද? උපරිම වුණොත් ලක්ෂයක් ගන්න පුළුවන් වෙයි. ඒ කියන්නේ මාස 6 කට තමයි ලක්ෂය. මාසෙකට කීයද, 20000ක වත් ආදායමක් නෑ. අපි අහනවා මේ රටේ ගොවි ජනතාවගෙන් ඔබට පුළුවන් ද ඔබේ දරුවා ලක්ෂ 120 ක් දීල මාලඹේට නෙවෙයි අඩුම තරමේ ලක්ෂයක් දෙකක් ගෙවන විශ්වවිද්‍යාලයකටවත් දාන්න. අපි හිතුවොත් අල වගාකරන ගොවියෙක් ගැන. සාමාන්‍යයෙන් අල ගොවියො වැඩ කරන්නෙ අක්කරයයි. නැත්නම් අක්කර භාගයයි. අක්කරයක් වැඩ කරන ගොවියෙක් කියලා අපි හිතුවොත්, අක්කරයකට අල කිලෝ 800ක් විතර හැදෙනවා. හොඳටම අස්වැන්න තිබුණොත් බීජ අල කිලෝ එකකකට අල කිලෝ 8 - 10 ක් ගන්න පුළුවන්. හැබැයි මේ ගාන එන්නෙ කලාතුරකින් තමයි. මේ කාලෙ කිලෝ එකකට අල කිලෝ 4 කවත් අස්වැන්නක් නෑ. අපි හිතුවොත් බීජ අල කිලෝ එකකට කිලෝ 5 ක අස්වැන්නක් තිබුණ කියලා, එතකොට අස්වැන්න අල කිලෝ 4000 යි. අල කිලෝ එකක් රු. 80 ට දුන්න කියල හිතුවොත් (හැබැයි අපි දන්නවා අල කිලෝ එක 50ටවත් දෙන්න බැරි වෙලාවල් තියෙනවා* ගන්න පුළුවන් ආදායම 320000යි. බීජවලට විතරක් ලක්ෂයකට වඩා යනවා දේශීය බීජනම්. ආනයනික බීජ ගත්තොත්, 150000ක් වත් යනවා. තෙල් බෙහෙත් පොහොර, මේ ඔක්කොම එක්ක ගත්තම 260000ක් විතර යනවා වියදම විතරක්. එතකොට ලාභයක් කියල ලැබෙනව නම් ලැබෙන්නෙ කීය ද කන්නයකටම 170000 යි. එතකොට අල ගොවියට මාසෙකට 30000 ක් වත් ගන්න බෑ. එළවළු පළතුරු මේ මොනදේ වගා කරන ගොවියව ගත්තත් මේක තමයි පොදු තත්ත්වය. අපි අහනවා මාසෙකට 30000කවත් ආදායමක් නැති මොවුන් කාට ද පුළුවන් ලක්ෂ ගණන් දීල ඔවුන්ගේ දරුවන්ට උගන්වන්න. 

ඒ විතරක් නෙවෙයි රජයේ, පෞද්ගලික අංශයේ හා අනෙකුත් වෘත්තීන් කරන අයගේ තත්ත්වය ගත්තත් මීට වැඩි වෙනසක් නෑ. ගුරු වෘත්තියේ ඉහළම වැටුප ඒ කියන්නේ ‘‘ඒ’’ ශ්‍රේණියේ ගුරුවරයෙක්ට ලැබෙන්නෙත් 42000 - 43000 ක් අතර වැටුපක්. සාමාන්‍ය ගුරුවරයෙක්ට 32000කට වැඩිය ගන්න බෑ. ඒ ශ්‍රේණියේ ගුරුවරයෙක්ටවත් පගා ගැහුවෙ නැත්නම් තමන්ගේ දරුවෙක් පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාලයකට යවන්න බෑ. ඒ විතරක් නෙවෙයි අනෙකුත් සාමාන්‍ය රජයේ සේවකයෝ සැලකුවත් මාසෙකට රු. 40000ක් ගනියි උපරිම වුණොත්. කුලී වැඩ කරන, ඉදිකිරීම් ක්‍ෂේත‍්‍රයේ වැඩ කරන, බස් රියදුරන්ගේ, කොන්දොස්තරලගෙ, සාප්පු හා කාර්යාලවල මාසෙකට දහ පහළොස් දාහක සොච්චම් වැටුපකට වැඩ කරන මේ කාගේ වුණත් ආර්ථික තත්ත්වය මේකම තමයි. 

මොකද ඔබට ලක්ෂ 120 ක් හොයන්න බෑ. නමුත් ඔන්න ඔබ වැඩ කරන කම්පැණි එකේ ලොක්කගෙ දරුව ඉන්නවා. එයාට වැඩ තුනටම සාමන්‍ය සාමාර්ථ (s) තියෙන්නේ. නැත්නම් වැඩ තුනම ෆේල්. හැබැයි එයාට පුළුවන් ලක්ෂ 120 ක් ගෙවන්න. ඉතින් අන්න එයා සයිටම් එකට යනවා වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න, ඔබේ දරුවට වඩා අඩු සාමාර්ථ තිබිලත්. හැබැයි ඔබේ දරුවට ඉහළම සාමාර්ථ තිබිලත් යන්න බෑ. දැන් අපි දන්නවා බස් ඩ‍්‍රයිවර්ලගෙ, කොන්දොස්තරලගෙ දරුවො ඇති  ඕන තරම් උසස් පෙළ සමත් වෙච්ච හැබැයි සරසවි යන්න බැරි. ඒ කවුරුවත් මාලඹේට ගිහින් නෑ. හැබැයි බස් ගැමුණුගෙ දරුවා මාලඹේට යනවා. අපි මේ කියන්නෙ ගාමන්ට්, වැවිලි මේ මොන ක්‍ෂේත‍්‍රයේ වුණත් සමාගම් අයිතිකාරයන්ගෙ දරුවො හරි බස් ගැමුණුගෙ දරුවො හරි ඉගෙනගන්න එක වැරදියි කියන එක නෙවෙයි. ඔවුනුත් අධ්‍යාපනය ලැබිය යුතුයි. හැබැයි ඔවුන් විතරක් නෙවෙයි, මේ රටේ හැම දරුවෙක්ටම ඒ අවස්ථාව තිබිය යුතුයි. නමුත් පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල දාන්නේ මේ අතලොස්සක් වෙච්ච ලක්ෂ 120 ක් ගෙවන්න පුළුවන් පිරිසක් සහ අධ්‍යාපන කඩ දාල ලාභ උපයන්න පුළුවන් ධනපතියො වෙනුවෙන් මිසක් පොදු ජනතාව වෙනුවෙන් නෙවෙයි. ඒ කියන්නෙ මේකෙන් උසස් පෙළ සමත් වෙච්ච ඒත් සරසවි යන්න බැරි අයට සරසවි යන්න ඉඩ ලැබෙනවා කියන එක මිථ්‍යාවක් විතරයි. 

උසස් පෙළ සමත් කාටත් උපාධියක් ගන්න පුළුවන් තත්ත්වයක් හදන්න නම් අවශ්‍ය ඒකට තියෙන්නෙ එක උත්තරයයි. ඒ තමයි රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාල පුළුල් කරලා, අලූතෙන් තව විශ්වවිද්‍යාල පටන්ගෙන බඳවාගැනීම් වැඩි කරන එක. හැමෝටම උසස් අධ්‍යාපනට ඉඩකඩ හදන එක. ඉතින් අපිට කියන්න තියෙන්නේ මෙච්චරයි, ඔබ තීරණය කරන්න ඔබ මෙතනින් මොකක් වෙනුවෙන් ද පෙනී ඉන්නෙ කියලා. උසස් පෙළ සමත් වැඩි පිරිසකට සරසවි යන්න බැරි ප‍්‍රශ්නයට උත්තරය, පෞද්ගලික විශ්වවිද්‍යාල නෙවෙයි. ඒක ව්‍යාජ විසඳුමක්. රැුවටීමක් විතරයි. ඒ නිසා අපි කළ යුත්තේ අධ්‍යාපනය මුදලට තීරණය කරන උපාධි කඩ දාන එක වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්න එක නෙවෙයි. ඒකට විරුද්ධ වෙන එක. විරුද්ධ වෙන ගමන් රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලවලට කරන බඳවාගැනීම් වැඩිකරන්න බලපෑම් කරන එක. නොමිලේ කාටත් පොදු ගුණාත්මක අධ්‍යාපනයක් වෙනුවෙන් සටන් වදින එක. ඒ ඇර වෙන් උත්තර නෑ.